Τα δέντρα ακίνητα αχνίζουν τη νύχτα,
περιμένουν τις σκιές των αθώων
να σκαρφαλώσουν πάνω τους.
Στα κάτεργα ξεχάστηκαν
της καρδιάς τα σκιρτήματα
και οι πληγωμένες ανάσες.
Μια επανάληψη που πονά
κυβερνά τα στόματα,
τα μάτια που αγνόησαν
την παραζάλη της σάρκας.
Περίκλειστοι στο σιωπηλό βυθό
νοιώθουμε το κρύο φως
να διαπερνά το σώμα.
Οι κραυγές εξουθένωσαν τα κύματα.
Κοιτώντας ψηλά
ξεφλουδίζω τις στιγμές της μνήμης,
στην αθέατη πλευρά του φεγγαριού
ακουμπώ τα τραυματισμένα μου φτερά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου