(Από τη συλλογή "Ποσειδωνίς")
Η ΛΙΜΝΗ ΤΩΝ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ
Τα πουλιά φωνασκούν πάνω από τα πλατάνια
Οι άνθρωποι από κάτω
Και τα ψάρια σωπαίνουν στο νερό
Πάνω από τα σταχτιά κόκκαλα της κυρά-Φροσύνης.
Ένα ηλιοβασίλεμα χύνει πορτοκαλόχρυσο
Στον ουρανό
Κι η πόλη όλη ανασαίνει
Στο ρυθμό μίας ράθυμης σπουδής
Σαν το σκύλο που κυνηγάει την ουρά του
Γύρω από μία κολώνα της Δ.Ε.Η.
Οι παρίες είναι πάντα παρίες
Κι οι νοικοκυραίοι-νοικοκυραίοι.
Οι αλήτες φθονούν τις φουσκωμένες κοιλιές
Των γυναικών
Κι οι άτεκνοι γέροι τα μωρά στο καρότσι.
Και μόνο οι νέοι τιτιβίζουν
Σα να είναι η ζωή ένα απέραντο σεντόνι
Απλωμένο στην ταραγμένη επιφάνεια της λίμνης
Κι αυτοί αρχίζουν μόλις να ψαρεύουν
Τη μία του άκρη.
Κάνουν όνειρα για το μέλλον,
Για πολιτείες μακρινές,
Για εξωτικούς έρωτες
Και τέλειους συντρόφους
Για να καταλήξουν μετά από επίπονα χρόνια σπουδών
Χαμηλόμισθοι στο δημόσιο
Ή πικρόχολοι προϊστάμενοι
Που όλα τους φταίνε
Για τη χαμένη τους νιότη
Για τα φρούδα τους όνειρα
Και το σεντόνι όλο φυραίνει
Μέχρι να τους μείνει στο χέρι
Η τελευταία άκρη, λασπωμένη.
Τότε κοιτούν στον ουρανό
Το ηλιοβασίλεμα
Κι εγκαταλείπονται στην άνοια
Να μην ουρλιάξουν.
Γιάννενα, 16.7.2007
Η ΛΙΜΝΗ ΤΩΝ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ
Τα πουλιά φωνασκούν πάνω από τα πλατάνια
Οι άνθρωποι από κάτω
Και τα ψάρια σωπαίνουν στο νερό
Πάνω από τα σταχτιά κόκκαλα της κυρά-Φροσύνης.
Ένα ηλιοβασίλεμα χύνει πορτοκαλόχρυσο
Στον ουρανό
Κι η πόλη όλη ανασαίνει
Στο ρυθμό μίας ράθυμης σπουδής
Σαν το σκύλο που κυνηγάει την ουρά του
Γύρω από μία κολώνα της Δ.Ε.Η.
Οι παρίες είναι πάντα παρίες
Κι οι νοικοκυραίοι-νοικοκυραίοι.
Οι αλήτες φθονούν τις φουσκωμένες κοιλιές
Των γυναικών
Κι οι άτεκνοι γέροι τα μωρά στο καρότσι.
Και μόνο οι νέοι τιτιβίζουν
Σα να είναι η ζωή ένα απέραντο σεντόνι
Απλωμένο στην ταραγμένη επιφάνεια της λίμνης
Κι αυτοί αρχίζουν μόλις να ψαρεύουν
Τη μία του άκρη.
Κάνουν όνειρα για το μέλλον,
Για πολιτείες μακρινές,
Για εξωτικούς έρωτες
Και τέλειους συντρόφους
Για να καταλήξουν μετά από επίπονα χρόνια σπουδών
Χαμηλόμισθοι στο δημόσιο
Ή πικρόχολοι προϊστάμενοι
Που όλα τους φταίνε
Για τη χαμένη τους νιότη
Για τα φρούδα τους όνειρα
Και το σεντόνι όλο φυραίνει
Μέχρι να τους μείνει στο χέρι
Η τελευταία άκρη, λασπωμένη.
Τότε κοιτούν στον ουρανό
Το ηλιοβασίλεμα
Κι εγκαταλείπονται στην άνοια
Να μην ουρλιάξουν.
Γιάννενα, 16.7.2007
2 σχόλια:
Τον Κωνσταντίνο Μπούρα δεν τον γνωρίζω.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά το συγκεκριμένο ποίημα έχει μια αφετηρία ένα εφαλτήριο να το πώ, από Καρυωτάκη.
Εσύ τι λές καλή μου;;
Nαι είναι έτσι Σοφία μου!
*Πολυγαπημένος μου ο Καρυωτάκης!
Υπάρχουν στοιχεία σε αυτό το ποιήμα που οδηγούν σε αυτό το συμπέρασμα .
...Χαμηλόμισθοι στο δημόσιο
Ή πικρόχολοι προϊστάμενοι
Που όλα τους φταίνε
Για τη χαμένη τους νιότη
Για τα φρούδα τους όνειρα...
και γενικότερα το όλο ύφος .. ναι έχεις δίκιο !!!
Δεν ξέρω ακριβώς
τι είναι εκείνο που με κάνει να ξεχωρίσω και να αγαπήσω
ένα ποίημα ,τι το κάνει σε μένα ξεχωριστό και ιδιαίτερο!
Εδώ βρήκα κάτι που με άγγιξε !!
Δημοσίευση σχολίου