Σκέψεις… Τάσος Κοσμόπουλος

… κι έγδερνε η πέννα

πάλευκο το δέρμα του χαρτιού,

ίδιο ατσάλι του υνιού

το χέρσο που οργώνει,

πασχίζοντας κι ’δρώνοντας

τις αγωνίες του γραφιά,

από το βάθος του μυαλού

στον ήλιο για να βγάλει.

Σκέψεις που βασανίζουν…

Κι έπλεε η πέννα σχίζοντας

τα χάρτινα πελάγη,

όμοια καρίνα καϊκιού

μέσ’ τη σκουριά πνιγμένη,

ρότα καινούργια ανοίγοντας
λυτρωτική, ποιος ξέρει ?

με Πρώτο την απόγνωση,

και… άγνωστο το Πόρτο.

Σκέψεις που ταλανίζουν…

Και ξάφνου βόλι εκίνησε

του ταξιδιού τον δρόμο,

ζερβά στο στέρνο στόχευε

στη μέση της καρδιάς,

με μόνο θύμα ’λοίμονο,

… επάνω στον καθρέφτη

ενός δειλού το είδωλο,

θρυμματισμένο πέφτει.

Σκέψεις που θανατώνουν…

Απρίλης του ’98