Αναζητήσεις - Τάσος Κοσμόπουλος

Τα βότσαλα πληγές γεμίσανε το σώμα

μα 'γω εκεί ακίνητος, καμώνοντας νεκρό,

τον γαλαξία τ' άπειρου, ανάσκελα θωρώντας,

αφέθηκα στα οδυνηρά, της μάννας γης τα χάδια,

ολόγυμνος, πρώτη φορά, κι ηδονικά ρουφώντας

κάθε σταγόνα αλήθειας στερημένης...

Μισό σχεδόν αιώνα -χρόνια για πέταμα-

στης πλάνης τον απύθμενο λαβύρινθο,

σα ναυαγός βολόδερνα τρελός, στο Θιάκι για να φτάσω,

τους αριθμούς παλεύοντας, τις λέξεις και τη στίξη...

Δεν πρωτοπάτησα ποτέ καινούργια μονοπάτια,

μόνο γρατζούνιζα χαρτιά, λες κι ήταν οι οχτροί μου,

τόπων ξένων ορίζοντες δεν έψαξα ποτέ,

στενούς δρόμους κι ανήλιαγους, ανίκανος ν' ανοίξω,

μαζί μ' όλους τους δύσμοιρους και ατυχείς αστούς,

ξερνώντας εκατάρρευσα στης πίκρας την οδύνη...

Ψάχνοντας άλλοθι να βρω, λίγο να πάρω πάνω μου,

σταμάτησα στ' ό,τι πολλοί, βαφτίσαν' ευτυχία...

Υγειά, φαμίλια κι έρωτα μ' αγάπη δουλεμένα

άπληστα με γεμίζουνε, δεν τα χορταίνω ακόμα....

Μα φτάνουν άραγε αυτά ; Ειν' αρκετά ΄πο μόνα τους ;

Αυτός ειν' ο σκοπός λοιπόν κι εδώ είναι το τέλος ;

Δεν φτάνουν έτσι στις κορφές, δεν πρέπει να' ναι έτσι.

Ιδανικά και όνειρα, χιλιάδες χρόνια τώρα,

μ' αίμα και σάρκες σμίλεψαν, πλήθος του πνεύματος νεκροί,

...μαζί μ' αυτά ορθώνοντας την "ζήλια" μου στα ύψη !

Φτάνω στο τέλος, μα θα βρω, ελπίζω στη πορεία,

για κάπου αλλού μ' ένα σκοπό, θάρρος να ξεκινήσω,

στη λάγνα μετριότητα τη πλάτη μου να στρέψω,

με σαλεμένα τα μυαλά... ίσως να ξεχωρίσω.