3.
Αρχαίος άνεμος, λάμνει το γυμνό σώμα
και πλημμυρίζει χίμαιρες
γυναίκες, όνειρα και ύπνους
που θέλουν θάνατο παρθένο
Σήκωσε κύμα έγκατα
μες στους χειμώνες
το αίμα σύγκορμο ποθώντας
Με ποιο στηθάκι να σ' αγγίξω έαρ
που πνέει ο αγέρας σκοτεινός
σε ποιο ικρίωμα ζωής ν' ανέβω
ψηλότερο του πόνου αντηχώντας
Έρμαια τα εσωτερικά φτερά
στην άκρη του ματιού κρυφό το δάκρυ
Αχ, σπλάχνα πύρινα
που φέρατε τον άνεμο
σε χρόνια και αρίφνητους καιρούς
Ας χωρίσουμε τις ελευθερίες
από τα σίδερα βαριά
και τις αισθήσεις με τους φόνους
Ας χωρίσουμε και τη ζωή
σε πάθος
κι οδυρμό
Ορθόπλωρη τη λίθο
στους τυφώνες
(από το βιβλίο: ΖΟΖΕΤ Αθώο Μαύρο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου