Αυτές οι μπαλαρίνες των νεφών, υπόλευκες, χορεύοντας
σπρωγμένες από τον μεστό αέρα,
γυρίζουν αέναα μες το μυαλό μου όπως
στων αγγέλων το μυαλό αρχίζοντας
να παίρνουν χρώμα τώρα που του απογέματος η ευρεία συνείδηση ζητά να απεικονιστεί
στα ποιήματα
που μέσα στις σελίδες μου έρχονται-
Και των άλλων μουσικών οι νότες που γράφουν γαλανά πουλιά
που έφεραν την άνοιξη για τα καλά όταν οι εμπνεύσεις
του δειλινού ανάψανε
κεράκια μες τα μανουάλια των ανέμων.
Δεν κατανοώ τίποτα από θάνατο -κι ας κατατρύχομαι
από μανίες πουλιών που ανοίγουν
στην μέρα τους διθυράμβους δοξαστικούς
για τις ηλιόφιλες νεράιδες-
Έχω κρατήσει μέσα μου τα παραδείσια δώρα
και την πρώτη αθωότητα του κόσμου-
Χαρές μιας άλλης ηδονής γεμίζουνε τις τσέπες της ευαισθησίας μου
με άφθονο χρυσάφι
Και καταγράφω αυτά τα αισθήματα που οι πρωτόπλαστοι ευτύχισαν
να έχουν..
Έλα αλήτη ο μέσα μου, έλα επαίτη
φέρε το σκίρτημα που έχεις φέρε
το δώρο του ανυποψίαστου που δεν φαντάστηκε ποτέ
ωραίος που είναι ο κόσμος-
Κι άσε να σε αγγίξει αυτός ο άνεμος που συνεπήρε
τις λέξεις σου πριν γίνουν επεισόδιο φωτιάς
μέσα στην επικράτεια της γλώσσας..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου