Μικρή κοσμολογία - Kώστας Φαιάκος

Xτυπάει το μπόντζι τ’ ουρανού
το κύμα σπαρταράει
βγαίνει ψηλά μέχρι την κουπαστή των αστεριών
και φυσά ο γέρο-γαλαξίας.
Ορτσάρουν οι μέρες τ’ Αύγουστου
μέσα στα ημερομήνια

Τ’ αστέρια δευτερόπρυμα πλέουν μέσ’ στα μπουρίνια
κι ο τιμονιέρης διπλοζώνεταιτον πολικό αστέρα
τα χρυσοποίκιλτα πανιά γεμίζει με αγέρα
άγρυπνος στο δοιάκι του στο λιγοστό το φώς
φορτίο τα αστέρια του, του ποιητή το βιός.

Τ’ αστέρια πρόσεξε τα μικρά μη λυπήσεις
ταίρια της νύχτας να γενούν ν’ αφήσεις
δώσ’ τους χαρά από την χώρα της μυρτιάς
δώσ’ τους νερό κρυστάλλινης σταλαγματιάς
χώρισε τα κύματα άφοβα να περνούν
άνοιξε τα σύννεφα τ’ αστέρια να φανούν.

Κοίτα πως φέγγουν λαμπερά
πως άρματα φτιάχνουν τρομερά
ήρωες φτιάχνουν και γεννάνε
τοξότες που θα κυνηγάνε
και τότε θ’ ανάσσουν στο σκοτάδι
αρμάδα τ’ ουρανού στον Άδη.

Σε πορείες βόρειες θα πλέουν και κύκλους
στης καρδιάς τ’ ουρανού και του κόσμου τους κτύπους
αιώνια κι ατάραχα χωρίς να λιγοθυμούν
φώτα αμάραντα σαν επιθυμούν
και στην εκλιπτική τροχιά τους θα τρέξουν
αυτά τα μικρά αστέρια θ’ αντέξουν.