Λιόγερμα - Τάσος Κοσμόπουλος

…Και σκέπαζε το λιόγερμα με το μπλαβί του χρώμα

όσο το μάτι σου έφτανε στο πέρας του οριζόντου,

…και κάτι σύννεφα βαριά, κρύβουν τον ήλιο που ζητάς,

την μόνη σου ελπίδα, να δεις αλλιώς τα πράγματα,

να ζήσεις...

Ώμοι γυρτοί, και σκυθρωπ' η μορφή μου

καθώς το βήμα σέρνονταν στο πετρωμένο χώμα,

ίδιο το ζώο 'ργώνοντας, ανάκατες οι σκέψεις

κι ο νους φουρτουνιασμένος.

Θ' αλλάξει κάτι λες ή ήρθε ο καιρός

να φέρουμε το τέλος ;

Παράλογο, τρελό, σ΄αυτό το σκούρο φόντο

ελπίδα να γεννιέται... Κι' όμως, να !

Τα μάτια της πανέμορφα, πλημμύρα στο γαλάζιο,

ίδια η πλανεύτρα θάλασσα, στου ζαφειριού το χρώμα...

Η μεταξένια χαίτη της στον άνεμο χορεύει,

σαν ηλιαχτίδες άταχτες που ο Απόλλων σαϊτεύει...

Τα χείλια της, ίδια τα κατακόκκινα ζωγραφισμένα ρόδα,

κι άρωμα νυχτολούλουδου το χνώτο της σκορπάει...

Το σώμα της θεσπέσιο, φαντάζει μου στα μάτια,

μάρμαρο ίδιο της Θεάς της Μήλου λαξεμένο...

Το είναι της, σκοπός ζωής κι ελπίδα μου συνάμα,

αρκεί να 'ρθεί στην σκέψη μου, με μιάς ...όλα φωτίζουν,

κι' ο κόσμος, στους ιριδισμούς του 'ράνιου τόξου πνίγεται,

μετά την καταιγίδα !

Φλεβάρης του 2000