O καμβάς... - Nίκος Δανέζης

Ο καμβάς έμεινε επιτέλους άδειος.

Έσβησα και την τελευταία μανόλια.

Έμεινε μονάχα η υπογραφή, κάτω δεξιά,

σαν υπόσχεση, που, αν και δεν είχε πια κανένα νόημα,

τηρήθηκε, προσπαθώντας να έχει μερτικό στο όποιο ενδιαφέρον.

Έτσι σχεδόν λευκό άφησα τον καμβά να σαπίζει στο υπόγειο.

Μάλλον επειδή η σκόνη θα τον ζωγραφίσει καλύτερα.

Καλύτερα από μένα, καλύτερα απ' τον καθένα.

Η σκόνη ξέρει από Όλεθρο, από Αστάθεια, από Ελευθερία.

Γιατί αφήνεται ολότελα. Αιωρείται ή ξαποσταίνει.

Κάποιες φορές ταξιδεύει από Ανάσα σε ανάσα,

ανασηκώνεται μ' ένα τραγούδι, ακουμπά σε μια θεωρία,

σκεπάζει τη ψυχή μας ολότελα κάποια βράδια.

Ναι.

Η σκόνη ζωγραφίζει καλύτερα απ' τον καθένα.

Το χτες, το σήμερα, το αύριο. Την πάροδο του Χρόνου.

Ίσως η σκόνη να είναι το πραγματικό παρελθόν

και το μοναδικό μέλλον κάθε πράγματος.

Από μια ιδιαίτερα παράδοξη οπτική Γωνία,

που θα 'παιρνα όρκο πως είναι αληθινή.

(Για το λογοτεχνικό παιχνίδι "Αποχρώσεις" στο α33)

Πηγή.http://apomakros.blogspot.gr/