Η θλίψη νίκησε τα καλοκαίρια
και ρίζωσε στα κοκκινόχρωμα τα δειλινά
Στις αυλές οι τριανταφυλλιές
ξέχασαν τα τραγούδια τους
Κι οι πυγολαμπίδες χάθηκαν
μέσα στα μάτια της παγωμένης νύχτας
Ξεράθηκαν οι λεμονιές στα περιβόλια
Κι οι μνήμες κρύφτηκαν
κάτω από τους σκουριασμένους τροχούς του χρόνου
Στα έρημα χωριά οι μανάδες (από μίσος για τη λησμονιά)
κοιτούν τον ουρανό
μήπως και φανούν οι γυρολόγοι των άστρων,
κοντά στο μεσημέρι
Αυτή είναι η ώρα που διαλέγει (τις περισσότερες φορές)
ο θάνατος κι έρχεται,
βγαίνοντας απ’ τα στερεμένα ρέματα,
σαν κατάρα που βρήκε αφύλακτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου