Κοιτούσα τον ήλιο της ζωής μου να γέρνει.
Μαβιές και κοκκινωπές αποχρώσεις ρυτίδωναν ουρανό και ψυχή βάφοντας αιμάτινο το πέλαγος.
Η γλυκειά αίσθηση της άφατης ομορφιάς ανταμώθηκε με της καρδιάς μου το παράπονο.
-Γιατί;
Γιατί διάβηκαν τόσα δειλινά
και κοντεύει το στερνό;
Αίφνης, ένα φως υπερκόσμιο έσβησε τον ήλιο.
Ήσουν Εσύ ,θαλασσόφερτη παρουσία ,που απρόμενα ανεδύθης από τα βάθη με κοχύλια και φύκια στα μαλλιά.
Με τον έρωτα της νιότης σου με κατέκλυσες!
Και οι ρωγμές του Χρόνου ευλαβικά απόδρασαν και έδωσαν θέση στην Αγάπη , την τόσο ασυνταίριαστη ,
μα άσπιλη κι αμόλυντη κι ατέρμονη.
Και τώρα το λιόγερμα έγινε ρόδινη Ηώς .
Ο ήλιος πια σταμάτησε να δύει.
Αναγέννηση!!!
...
Αρετή Γουργιώτου
Από την ποιητική μου συλλογή
"ΛΥΔΙΑ ΛΙΘΟΣ"
(Ο τίτλος είναι
κατοχυρωμένος)
Πίνακας
Κώστας Τσίγκρης-Ρηγούλης.
Ζωγράφος εκ Μεγάρων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου