Η ΘΥΣΙΑ - ΧΡΗΣΤΟΣ Θ.ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Έτσι βρεθήκαμε
καταμεσής της ερήμου
να πορευόμαστε
προς το άγνωστο
δίχως πυξίδα
να μας δείχνει το δρόμο
δίχως καμηλιέρη οδηγό
να χαράζει κατεύθυνση
δίχως μια πρόταση απόδρασης
από το αβέβαιο
της περιπλάνησης μας.

Βαδίζαμε
με πόδια γυμνά
πάνω στην καυτή άμμο
μ’ ένα σίδερο
να πυρακτώνει το στήθος
κι έναν ανελέητο ήλιο
να ξεφλουδίζει το μέτωπο.

Προχωρούσαμε
κάθιδροι
σαν να ψάχναμε
μια νέα Διαθήκη
- σφραγίδα δωρεάς
από Χέρι Αόρατο -
που θα φανέρωνε
η φλεγόμενη βάτος
της ψυχής μας
μόνη αυτή
στην απεραντοσύνη
της ερημιάς μας.

Τότε ήταν
που αντικρίσαμε ξαφνικά
μέσ’ από ένα σύννεφο
σκόνης
την πηγή της ζωής
να δροσίζει
με το γάργαρο νερό της
την όαση της εξιλέωσης.

Εκεί αποφασίσαμε
να οικοδομήσουμε την πόλη μας
τυλιγμένη με ανάσες δροσιάς
ανάμεσα σε δέντρα ανεξάντλητα
που έδεναν χρυσοφόρους καρπούς
κι άπλωναν τα κλαδιά τους
με τα καταπράσινα
λογχοειδή φύλλα
προσφέροντας πρόθυμα
τον ίσκιο τους
αειθαλή προστάτη
της ευπρόσβλητης ηρεμίας
του νου.

Κάτω από τις παλλόμενες φυλλωσιές
υπό των ήχο των πουλιών
που σκορπούσαν ολόγυρα
τραγούδι ονειρικό
στρώσαμε το τραπέζι μας
με λευκό τραπεζομάντηλο
και το στολίσαμε με λουλούδια
βγαλμένα
από τον κήπο της καρδιάς μας
για να προσέλθουμε
σε Δείπνο Μυστικό
μαζί με τον Σωτήρα μας
τον Επουράνιο Βασιλιά
που ταπεινά
καλέσαμε κοντά μας.

Αφοπλίσαμε
- ή έτσι τουλάχιστον νομίζαμε -
τον Ιούδα
που καραδοκούσε
στην κόγχη του αίσχους
με χείλη σφιγμένα
έτοιμα να δράσουν αδιάντροπα
παραδίνοντας
σε άφρονες σκευωρούς
τον Υπέρτατο Κριτή
των πάντων
με το φιλί της προδοσίας
και προσφέραμε
σώμα και αίμα Χριστού
σαν προσευχή
που θα μας λύτρωνε
από τα δεσμά
της φυλακής μας.

Πιο πέρα
χτίσαμε πέτρινο βωμό
και τελέσαμε θυσία
για να δούμε τον καπνό
να πηγαίνει ψηλά
δείγμα αποδοχής
της αυθόρμητης
πλην όμως ατελούς
προσφοράς μας.

Θ’ αναστήσουμε τον Λάζαρο
μέσα μας
κι όλοι μαζί θα πορευτούμε
ακούραστοι ιχνηλάτες
του χρόνου
προς ασύλητους ορίζοντες
που θα γίνουν πόλοι έλξης
για τα βήματα μας
προς το αύριο.

Η επόμενη μέρα
μας βρήκε ξάγρυπνους
βυθισμένους
σε σκέψεις απολογισμού
ν’ αγναντεύουμε
γεμάτοι προσμονή
τη νέα ανατολή.