Σπασμένες ζωές
προσάναμμα στα κρύα βράδια.
Πικρά στρωσίδια
που καλύπτουν
τις διόδους του μυαλού.
Μια απόγνωση που ελλοχεύει
την ώρα της γύμνιας μας.
Ρίγη ξεχασμένα
τα χνάρια της ψυχής μας.
Μέσα στον ασκό των ανέμων
κείτονται τα ακριβά χαμόγελα.
Όταν τα χρώματα τελειώνουν
η μέρα γέρνει και χάνεται
σ'έναν ορίζοντα κενό
απ'τα ουράνια τόξα.
Ακολουθώ τις φυσαλίδες της καρδιά μου
σε μέρη αχαρτογράφητα,
τοπία μιας παρωδίας καθημερινής.
Νοσταλγώ το λαχάνιασμα
της ανάσας
κάθε φορά που αρνιέμαι
να ζω σκυφτός.
Οι ελπίδες
ενθύμια και δώρα
αφημένες σε μιαν άκρη.
Καιρός ν'αναταράξουμε
μονάχοι μας
τα ήσυχα νερά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου