ΠΟΙΗΣΗ - ΣΙΣΗ ΣΙΑΚΑΒΑΡΑ

Το ποίημά μου τυφλώθηκε

καταπίνοντας τα ψέματα

που λίμναζαν στις διαδοχές

κυλιόμενων εικοσιτετραώρων.

Πήρε μια τσέπη ηρεμιστικά

ξάπλωσε σε υπνωτική παραμυθία

να ζήσει μια εκκρεμότητα αλήθειας

την ελάχιστη άφατη ανάγκη

εκείνη που αιωρείται αργόσυρτα

σε θολά μικρογραμμάρια.

Το ποίημά μου κλωτσάει

βγάζοντας τα μυτερά του υποδήματα

από σεβασμό και διακριτικότητα

στα σωματιδιακά πλευρά της αλαλίας.

Σε σκοτεινή αίθουσα υπομονής

περιμένει απόκριση

από κατάκοπα φαντάσματα

σε ερωτήματα σαφούς διατύπωσης

που διαστρεβλώνονται ως

περιπλόκως εννοούμενα.

Το ποίημά μου δαγκώνει

το ασυμμάζευτο προφανές τίποτα

που συνομιλεί παριστάνοντας

το απονενοημένο κάτι.

Χαράζει τους κοπτήρες

στα υαλοθραύσματα του σπαραγμού

για να διαρρήξει τα τύμπανα

δεινός αντίλαλος απώλειας.

Το ποίημά μου γεννάει

την εκάστοτε περίπτωση

ακριβώς όπως προγραμματίστηκε

απ’ τον δημιουργό της.

Αγκαλιάζει τον εμβρυακό κλαυθμό

κρεμάει με μανταλάκια στον ομφάλιο λώρο

κοσμητικά επίθετα και ενδεχόμενα.

Το ποίημά μου είναι ένα ένδυμα

μετράει την ευφυΐα του σε κλίμακα Κελσίου

κατακαίγοντας απογυμνωμένες σάρκες.

Το φορώ όταν διανύω την απόσταση

μεταξύ διαφάνειας και ομίχλης

δροσίζει με κρυσταλλική βροχή

τις διψασμένες μου παλάμες