ΕΞΟΔΟΣ - Χρήστος Θ. Παπαγεωργίου

Την επαύριο
της ημέρας της ευφορίας
πάνοπλοι εχθροί
παρατάχθηκαν
γύρω
από την πόλη μας
εξακοντίζοντας
άναρχους αλαλαγμούς
και απαίτησαν
την άνευ όρων
παράδοση της.

Μολυβιά σύννεφα
που ολοένα πύκνωναν
σκέπασαν
μ’ ένα πέπλο σκοτεινό
τον ουρανό μας
προμηνύοντας
το κακό
που επέλαυνε
ανεμπόδιστο
δίχως ορατή ελπίδα
αποφυγής
του μοιραίου.

Αμήχανοι
μπρος στον κίνδυνο
συνάχτηκαν
οι πρωτογέροντες
στην κεντρική πλατεία
συνοφρυωμένοι
και σκεπτικοί
για να ζητήσουν
τη γνώμη του πρεσβύτερου
αυτός όμως
αρκέστηκε
σ’ ένα ακαθόριστο νεύμα
παραμένοντας σιωπηλός.

Ξαφνικά
διακρίναμε
στο βάθος του ορίζοντα
μια μαύρη κουκίδα
που ερχόταν
βιαστικά
κι όσο πλησίαζε
μεγάλωνε
για να πάρει τελικά
σχήμα πουλιού
που ζυγιάστηκε για λίγο
πάνω από τα κεφάλια μας
κι ύστερα
επιδόθηκε
σε χαμηλές πτήσεις
ζωγραφίζοντας
επάλληλους κύκλους
ενώ έκρωζε αδιάκοπα
με πένθιμη λαλιά
προάγγελο δεινών
για την πόλη που χάναμε.

Οι πρωτογέροντες
κοίταξαν ξανά
τον πρεσβύτερο
κι αυτός
με σφιγμένα χείλη
έγνεψε
πως ήταν γραφτό
η πόλη να χαθεί
και η σύνεση απαιτούσε
την άμεση παράδοση της
στις ορδές των βαρβάρων
που ήδη είχαν στήσει
επινίκιο πανηγύρι.

Ένα παλικάρι
αμούστακο
παιδί σχεδόν
δεν άντεξε την ατίμωση
της εξορίας
κι έτρεξε
ενάντια στον εχθρό
αψηφώντας τον θάνατο
που τον βρήκε κατάστηθα.

Κλείσαμε τα μάτια
για να μη βλέπουμε
το άψυχο κορμί
του συντρόφου μας
πεσμένο μπρούμυτα
στο χώμα
με μια μικρή λιμνούλα
αίματος
αψευδή μάρτυρα
της θυσίας του.

Σαν από θαύμα
το μαύρο πουλί
απόχτησε τη μορφή
αγγέλου
ντυμένου στα λευκά
και πέταξε
προς το μέρος
του νεκρού παλικαριού
τυφλώνοντας
στιγμιαία
με μια λάμψη
που όμοιά της
δεν είχαμε ξαναδεί
τα στρατεύματα του εχθρού
που σώπασαν μονομιάς
πέφτοντας σε κατάσταση
πλήρους έκστασης.

Το κράτησε τρυφερά
στην αγκαλιά του
και το ανέβασε ψηλά
σε άυλους κόσμους
αιώνιας ευτυχίας
ενώ μια θεσπέσια μελωδία
ηχούσε στ’ αυτιά μας
ρίχνοντας βάλσαμο
στην πληγή
που άφηνε πίσω του
ο αναπάντεχος χαμός.

Έτσι
απωλέσαμε την πόλη μας
που οικοδομήσαμε
με περίσσιο κόπο
και κινήσαμε
για το δρόμο
της ξενιτιάς
απάτριδες
με βαριά καρδιά
και βλέμμα θολό
μη γνωρίζοντας
ποια κατεύθυνση
έπρεπε
ν’ ακολουθήσουμε
για να βρούμε ξανά
τ’ αχνάρια
της επόμενης κυοφορίας.


Χρήστος Θ. Παπαγεωργίου, "Το ανθρώπινο τραγούδι"