Κάπου άκουσα να λένε
πως η αγάπη
έχει χρώμα λευκό
γιατί αυτό είναι
το χρώμα της ελπίδας
η αντανάκλαση της αθωότητας
στον καθρέφτη του κόσμου
η γήινη αντίληψη
για τις επιστήθιες εξάρσεις
των παλμών του χρόνου
που γίνονται φωλιά
και ζεστασιά
για τα πουλιά του μισεμού
όταν έρχονται αποσταμένα
από τον μακρινό νότο
με το πρώτο ξεμύτισμα
της άνοιξης.
Τι ματαιότητα αλήθεια
να χρωματίζουν
με τόση προκατάληψη
το άδολο τραγούδι
του μετανάστη της φωτιάς
που είδε
ανθρώπινες μορφές
να γεννιούνται από τη λάσπη
κι ύστερα
να παίρνουν ζωή
μ’ ένα απαλό φύσημα στο στόμα
σαν εκείνο του αγέρα
που περνά διακριτικά
μέσ’ από τις φυλλωσιές
και να κινούνται ανάμεσά μας
διακηρύττοντας
το αυταπόδεικτο των χρωμάτων
μ’ ένα κομμάτι ουράνιο τόξο
να παιχνιδίζει στα μάτια τους!
Έτσι
έμαθα σιγά-σιγά
ν’ αγαπάω
όλα τα χρώματα
και ιδιαίτερα το μαύρο
γιατί
μ’ έπαιρνε από το χέρι
και με οδηγούσε
σε κρυφά μονοπάτια
όπου μπόρεσα να ενστερνισθώ
την πρόθυμη γοητεία της νύχτας
και ν’ αγαπήσω δυνατά
τον μελαψό αδελφό μου
που μέχρι χθες
του γύριζα προκλητικά
την πλάτη.
Χρήστος Θ. Παπαγεωργίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου