Μουγγό Σκυλί - Γεώργιος Βενετόπουλος

Θολή στο γκρίζο στέκεται, φιγούρα στη βροχή

χωρίς γι' αυτό μιαν αφορμή, τυχαία θάν' η αιτία

στο δρόμο μου ξεχάστηκε, βουβά, χωρίς φωνή

πικρό σκυλί μ' ακολουθεί, για μου ζητά φιλία.


Σιμώνει και οσφραίνοντας, αθόρυβα, μουγγά

στυλώνει μεσ' στα μάτια μου το καρβουνίσιο βλέμμα

κι εγώ θαρρώ μπαρκάραμε στο χρόνο, δυό στοιχειά

κι η βάρκα κλυδωνίζεται στου Αχέροντα το ρεύμα.


Καθώς ποτάμια τρέχουνε, κελαρυστά νερά

απ' τις πλαγιές του Υμηττού και πάνε κατά κάτου,

αγάλλιαση με κυβερνά, κι απόκοσμη χαρά

μα και γροικώ του κεραυνού, κάλεσμα του θανάτου.


Μουγγό σκυλί μ' ακολουθεί, στην άσφαλτο, σιμά,

νομίζω πως με νοιάζεται ή τάχ' αναρωτιέται

καθώς οι βρόχινες ριπές, χορεύουν ρυθμικά

μα και καλούν από ψηλά, αυτόνε που αρνιέται.


Σαν πως η μπλάβα της βροχής, γραμμή του ουρανού

διάχυτο σκιαγραφεί, χορό που με στοιχειώνει

κι ακούγεται το χτύπημα, μακρυά, του κεραυνού

σαν το σφυρί του μάστορα που φέρετρο καρφώνει


 Ιαμβικός Δεκαπεντασύλλαβος
...

Γεώργιος Βενετόπουλος