Μολυσμένοι... - Δημήτριος Καρπέτης

Στεκόμαστε χωρίς ομπρέλα στην καταιγίδα,

   χωρίς ομπρέλα στην επιδημία

    ενός κόσμου εφήμερου.

    Μολυσμένοι απ'τα συναισθήματα

    ξεπερνάμε τα όρια.

    Ακρωτηριάζουμε τις αμόλυντες σκέψεις,

    προσμένουμε τις χαμένες νύχτες.

    Τις νύχτες ανασταίνονται τα βλέμματα

    οι φωνές λικνίζονται στην άβυσσο.

    Τα χέρια σφίγγουν τα κορμιά

    οι ανάσες πνίγονται,

    μια ευχαρίστηση να μουδιάζει

    την κάθε τους πτυχή .

    Η νύχτα σβήνει

    επιστρέφουμε νεκροί

    στην ψευδαίσθηση της πραγματικότητας.