Σύννεφα βουρκωμένα μουσκεύουν
τα σκαλιά της ζωής.
Κατάλοιπο ανακούφισης
οι ψιχάλες τους.
Τεντώνω την ψυχή μου
να πιάσω τη στιγμή των δακρύων .
Στη χοάνη του χρόνου
κρατώ την αναπνοή μου
κατρακυλούν και χάνονται
τα χάρτινα καράβια
της ματαιότητας.
Σύννεφα βουρκωμένα,
γαντζώνομαι απ'τις στάλες τους
μια υγρασία που άρχισε να διαπερνά
τα αφυδατωμένα θέλω μας.
Μια καταχνιά τόπος ιδανικός
για μελοδράματα.
Σκηνή ανοιχτή
όπου τα σύννεφα λυσσάνε
να σπάσουν
το χάος της ακινησίας.
Σύννεφα βουρκωμένα
στριφογυρίζουν ,αναζητούν αδιάκοπα
τα αποτυπώματα των παθών
τη γη που φυγαδεύτηκαν τα όνειρά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου