Αναπνέω φως,
τις στάλες του ήλιου
καθώς φωτίζει την άβυσσο .
Ένας ορίζοντας στενός
μουδιάζει τις φωνές των σπαραγμών.
Τη νύχτα οι πληγές ανασταίνονται
λιώνουν οι ανέμελες μέρες .
Στη μέση του χειμώνα τα άκρα μας
αγγίζουν τον πάγο
κρύβονται οι ευωδιές
στης απόγνωσης τα υγρά κελιά.
Αναπνέω φως,
όταν τα βλέφαρα ανοιγοκλείνουν τις νύχτες
διαβαίνοντας τους δρόμους
τους ζωσμένους απ'την πάχνη των δακρύων μας.
2 σχόλια:
Θαυμάσιο Δημήτρη! Μπράβο!!
Υπέροχο..!!!!
Δημοσίευση σχολίου