Στη Μαρίνα Αποστόλου
Στεκόμαστε μόνοι.
Μ’ ένα μικρό σημειωματάριο στο χέρι
ή μπροστά σε μια ψυχρή οθόνη.
Χτίζουμε γέφυρες
προσπαθώντας
να ενώσουμε το μέσα με το έξω.
Είμαστε διαμεσολαβητές.
Ψυχορραγούμε και ματώνουμε
τις πιο πολλές φορές εις μάτην,
είτε γιατί δεν πληρούμε τα λογοτεχνικά κριτήρια,
είτε γιατί δεν γνωρίζουμε τους κατάλληλους ανθρώπους,
είτε γιατί, πραγματικά, δεν έχουμε τίποτα να πούμε.
Κάθε φορά που γνωρίζω έναν «δικό μας» μελαγχολώ.
Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων,
το πιθανότερο είναι ότι θα χαθούμε
στα βουρκωμένα νερά της λήθης.
Μόνο μια επιτύμβια πλάκα που θα γράφει
«ενθάδε κείται ο ποιητής…»
θα υπενθυμίζει ότι υπήρξαμε κάποτε
εραστές της Ποίησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου