"Όταν γράφω ποίηση" : Χριστόφορος Τριάντης

Όταν  γράφω ποίηση,

ξεχνώ τη γεωγραφία των ιδεών

και ταξιδεύω στις λέξεις.

Όταν  γράφω ποίηση,

δεν υπάρχει ο κόσμος,

παρά το άγγιγμα του τέλους

και το αγκάλιασμα της μοναξιάς  .

Όταν γράφω ποίηση,

ανασκολοπίζω τη χυδαιότητα

της ύπαρξης, την ειμαρμένη

της ωριμότητας.

Όταν γράφω ποίηση,

μένω στάσιμος,

δεν ξεφεύγω απ’ την πραγματικότητα .

Όταν  γράφω ποίηση,

δεν προχωρώ

στέκομαι ακίνητος, προσηλωμένος

στις εικόνες της μνήμης .

Όταν  γράφω ποίηση,

δεν υπάρχει νοσταλγία,

παρά ο θάνατος μασκαρεμένος

σαν παιδί.

Όταν γράφω ποίηση,

παραμερίζω  τη λέξη ελπίδα

και τη σκέψη μεγαλώνω, 

μέσ’ απ’ του λυκόφωτος

τα βήματα.

Όταν γράφω ποίηση,

θέλω να ’ναι νύχτα,

η μέρα είναι βασίλισσα της αγέλης

και εγώ είμαι δούλος 

της βαθιάς σιωπής,

που βγαίνει απ’ τα ποιήματα

του κόσμου…