Το ρόδο της αγάπης - Βίκυ Δρακουλαράκου

Του ήλιου έμοιαζες

στα χρυσωμένα των νιάτων σου φτερά 

είχες όλα τα κάλλη μαζεμένα !

Στα ροδαλά τα χείλη σου τρεμόπαιζε μια ντελικάτη βιόλα . 

Πόθησα το άγγιγμα ν΄αξιωθώ απ΄τα βαθυκόκκινα πέταλα της!

Της θάλασσας έμοιαζες.

Απ΄το βυθό της ανεδύθης

και τάραξες τους αναπαμούς στο έρημο ακρογιάλι ! 

Τα μάτια σου 

ήταν βότσαλα χρωματιστά κι αστραφτερά

θαρρείς και αυτά έδιναν τη λάμψη στο φεγγάρι.

Την άνοιξη έφερες.

Το γοργόφτερο αεράκι της ήσουνα, που δροσέρεψε 

τον κλώνο κερασιάς που έγερνε στο παραθύρι 

και μπλέχτηκε με τ΄όνειρο κι αγαπήθηκαν με θέα τη ψυχή μου.

Κι ένα ρίγος με αγκάλιασε, άμαθο στην ευτυχία !

Ο ουρανός μου έγινες. 

Μέσα του θέλησα να διαβώ, την ευλογία των θεών να πάρω,

αλλά μελτέμι ήσουνα, κι όσο κι αν σε αρμένιζα 

ποτέ δε ρίγησες το καλοκαίρι.

Κι εγώ που έζησα δίπλα στο φιλί

πρώτη φορά φοβήθηκα το στεναγμό μαζί του.

Και συ έλαμπες, σαν το φως του αποσπερίτη ! 

Γη και ουρανό μέσα στων ματιών σου τις αετοφωλιές

έστεφες ζευγάρι 

και γύρω σου πάντα χόρευε όλη η γύρη των άστρων ! 

Σ΄ένα γιορτάσι έρωτα είπες τ΄άρωμα σου εγώ πως είμαι. 

Παλιά μου αγκαλιά δροσοστάλακτη και πλανεύτρα .

Μα εγώ το ρόδο της αγάπης θέλω να ΄μαι το λευκό

και φυλαχτάρι να με κρατάς 

αντάμα με της λαχτάρας μου το ποίημα !